Bolesławiec
Na ziemi Bobrzan i  Trzebowian

Pierwszy raz miejscowość odnotowano w 1305 roku jako Martini Villa, to jest Wieś Marcina. Później przekształcono ją w Martinsdorf, następnie nazwę zmieniono na Märzdorf - i pod tym mianem funkcjonowała do końca drugiej wojny światowej.

Straszny czas nastał dla Radziechowa w latach wojny 1618 - 1648. Spowodowała ona niemal całkowite zniszczenie miejscowości oraz śmierć większości jej ludzi. Kampania napoleońska z roku 1813 przyniosła z kolei mieszkańcom bezlitosne rekwizycje żywności, ponoć po spuszczeniu wody z miejscowych stawów hodowlanych chłopom zabrano wtedy nawet wszystkie ryby. Francuscy żołnierze dopuszczali się przemocy i gwałtów, podobnie postępowali zresztą także wkraczający do Radziechowa „swoi”, prusko-rosyjscy wojacy…

Późnogotycki kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny wzniesiono we wsi na miejscu dawnej świątyni, pochodzącej jeszcze z roku 1400. Pozwolenie na jej budowę wydał król czeski. Po zakończeniu prac i konsekrowaniu własnego, sakralnego obiektu mieszkańcy Radziechowa musieli jednak nadal płacić stałą należność kościołowi w pobliskich Modlikowicach. Tam bowiem wcześniej uczęszczali na nabożeństwa. Ten swoisty „podatek wyrównawczy” uiszczano aż do roku 1912.

Kościół remontowano gruntownie między innymi w latach 1856 i 1915. Najprawdopodobniej w dziewiętnastym wieku powstał szczyt charakterystycznej, podzielonej gzymsami wieży, stojącej po zachodniej stronie głównej bryły budowli. Jest ona obiektem jednonawowym, z wyodrębnionym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium.

Rozlewająca się szeroko fala reformacji Marcina Lutra dotarła także do Radziechowa. Staraniem miejscowych protestantów powstała tu pod koniec dziewiętnastego wieku nowa, ewangelicka świątynia.

Wybudowany dom modlitw świadczył nie tylko o hojności włodarzy wsi, ale i gorliwej pracy wznoszących go obywateli Radziechowa tudzież innych, okolicznych osad. Główną fundatorką budowli była Henrietta Eleonora von Richthofen. Pragnęła ona spocząć po śmierci w podziemiu ufundowanej świątyni – i tak się też stało. Pochowano tam później także inne osoby z jej rodziny. W sąsiedztwie kościoła utworzono dużą nekropolię.

Po 1945 roku kościół stał opuszczony. Później, po przekształceniu go w szkolną salę gimnastyczną, założono nowe okna i dobudowano mały domek, połączony przejściem z główną bryłą dawnej świątyni.

Niegdyś posadzkę jej przedsionka tworzyły płyty nagrobne, opatrzone inskrypcjami. Już do lat trzydziestych ubiegłego wieku zostały jednak one mocno starte. Według dawnych opisów były to epitafia szlachty radziechowskiej, pochowanej w kościelnych podziemiach.

Z czasem właścicielem miejscowych dóbr został Richard Brüstlein, który w okresie od 1861 do 1891 roku rozwinął folwark, dokonał także gruntownej przebudowy pałacu i założył przy nim park. Na wiekowych fundamentach nową rezydencję wzniesiono według projektu architekta Olivera Pavelta.

Kolejnym włodarzem majątku był krótko majętny berliński architekt Adalbert Winkler. Po nim folwark i rezydencja trafiły w ręce Juliusza Schwabacha, a ten podarował włości swojemu starszemu synowi Ernstowi.

Ów Erik Ernst Szwabach to postać zgoła nietuzinkowa. Powszechnie znano go jako wyśmienitego tłumacza języka francuskiego i pisarza. W wydawanych przez niego tak zwanych „Białych Zeszytach” swoje dzieła publikował między innymi Franz Kafka.

Darem Ernsta dla wsi było ufundowanie imponującej hali sportowej, która powstała w Radziechowie w 1913 roku. Dysponowała osiemnastoma pokojami gościnnymi, dużą salą tudzież bogatym zapleczem bytowo-socjalnym. W okresie pierwszej wojny światowej umieszczono w niej lazaret. W roku 1930 Ernst Schwabach musiał zbyć swój majątek. Pałac stał się własnością państwa.

Po dojściu do władzy w Niemczech naziści ulokowali w nim RAD – obóz służby pracy Rzeszy. Skoszarowani w rezydencji młodzi ludzie z okolicznych wsi wyrąbywali las i meliorowali teren. W czasie drugiej wojny światowej w hali sportowej stanęły specjalistyczne obrabiarki i podjęto produkcję nart dla wojska.

Po roku 1945 obiekt służył jako wiejska świetlica, organizowano w nim zabawy, projekcję filmów i spotkania towarzyskie. Ale dzisiaj są tam tylko resztki ruin, podobnie jak na miejscu radziechowskiego pałacu...